تولیدکنندهای که به طور داوطلبانه تصمیم به برچسبگذاری «عاری از گلوتن» بر روی محصولات خود دارد باید طبق یک تعریف یکسان و قوانین و استانداردهای موجود عمل نماید. استاندارد بدون گلوتن جزء استانداردهای تشویقی است و اگر تولیدکنندهای تصمیم به تولید محصول بدون گلوتن داشته باشد باید از مراحل مربوط به اخذ مجوز در وزارت بهداشت جهت ایجاد یک محصول ایمن عبور کند سپس میتواند برای دریافت استاندارد تشویقی بدون گلوتن به سازمان استاندارد مراجعه نماید. نظارت دقیق بر صحت ادعای بدون گلوتن بودن یک فرآورده غذایی تنها توسط مراجع نظارتی دولتی انجام میگیرد و سازمانهای غیردولتی هیچ دخالتی در این مسئله ندارند.
یک فرآورده غذایی ایمن برای افراد مبتلا به سلیاک باید به گونهای باشد که پس از اتمام مراحل مختلف تولید و فرآوری باید میزان گلوتن آن حداکثر « ۲۰ ppm » ، یعنی« ۲۰ قسمت در میلیون » و یا « ۲۰ میلی گرم گلوتن در هر کیلوگرم غذا » باشد در اینصورت است که میتوان آن را به عنوان یک “ماده غذایی بدون گلوتن” شناخت. تحقیقات علمی نشان داده است که این مقدار گلوتن برای افراد مبتلا به سلیاک اثر سمی ندارد و آنها می توانند با اطمینان این مواد غذایی را مصرف کنند البته در بین افراد مبتلا به سلیاک ، کسانی هستند که میزان حساسیت بالاتری نسبت به گلوتن دارند و حتی این مقدار گلوتن هم ممکن است سبب بروز واکنش سیستم ایمنی شود لذا برای این دسته از افراد که به گلوتن حساستر هستند میزان« ۵ تا ۱۰ppm » گلوتن در یک ماده غذایی برای آنها بسیار ایمن تر است.
در کشورهای اروپایی محصولاتی با سطح گلوتن پایین یعنی بین ۲۱ تا ۱۰۰ ppm نیز تولید میشود که برچسب “گلوتن بسیار کم” زده میشود که این محصولات مشتریان خاص خود را دارد.
برچسبی که برای معرفی محصولات بدون گلوتن روی بسته بندیها استفاده میشود به چند صورت قابل شناسایی است:
- استفاده از کلمه « عاری از گلوتن » یا « بدون گلوتن »
- لوگویی که تصویر یک خوشه گندم است که روی آن خط کشیده شده
- کلماتی که در محصولات خارجی بیان کننده بدون گلوتن است : « GLUTEN FREE » ،
« GF» ، « libre den gluten » ، « No contiene gluten » ، « SIN GLUTEN» ، «SEM GLUTEN »